Terk itdi ben za‘îfini gitdi revân gibi

Terk itdi ben za‘îfini gitdi revân gibi

Gelmek müyesser olmadı bir dahı cân gibi

Serkeşlik eylemezse o servün ayağına

Yüzler süriyü varayın âb-ı revân gibi

Devr içre gerçi sen de serâmedsin iy Güneş

Olmayasun ol âfet-i devr-i zamân gibi

İy âh o mâhun irişemezsün kulağına

Başun gerekse göklere irsün figân gibi

Tîr-i gamun nişânesidür diyü Bâkî’yi

Elle ki halk çekdi çevürdi kemân gibi

...

Bâkî

...

Ben zayıf (ve âciz âşığını) terk (edip) rûh(un bedenden ayrılması) gibi gitti. Cân gibi bir daha gelmesi müyesser olmadı.

İnatçılık ve dikbaşlılık etmezse, akar su gibi yüzler sürerek o servi (boylunun) ayağına varayım.

Ey Güneş! Dünyanın serâmedi olsan da, o zamanın âfeti gibi olamazsın.

Ey âh! Başın figân gibi göklere erse de o ay (yüzlünün) kulağına erişemezsin.

Gam okunun nişânesidir diye, Bâkî’yi elle bir bak ki, halk (onu) yay gibi çekip çevirmiştir.